କୋଡ଼ିଏଟି କରୋନା କାହାଣୀ

କୋଡ଼ିଏଟି କରୋନା କାହାଣୀ
ଗୌତମବୁଦ୍ଧ ଦାସ

ସାଙ୍ଗ

ଲକ୍‌ଡାଉନ୍‌ ପରେ ବହୁ କଷ୍ଟରେ ଟ୍ରକ୍‌ ଡାଲାରେ ବସି ହାଇଦ୍ରାବାଦରୁ ଫେରିଥିବା କାଳିଆ ମୁହଁ ସଞ୍ଜବେଳେ ଗାଁରେ ପଶିବା ବେଳକୁ ରାସ୍ତା ଉପ‌େର ବାଉଁଶ ଲଗା ହୋଇ ବନ୍ଦ କରାଯାଇଥିବା ଦେଖି କାବା ହୋଇଗଲା। ବ୍ୟାରିକେଡ୍‌ ସେପଟେ ମୁହଁରେ ରୁମାଲ୍ ବାନ୍ଧି ବସିଥିବା ତା’ ବୟସର ପଞ୍ଝେ ଯୁବକଙ୍କୁ ‌ ଦେଖି କାଳିଆ ପଚାରିଲା- ଏସବୁ କ’ଣ?
ସେପଟୁ ମିଳିତ ଉତ୍ତର ଆସିଲା- ଗାଁରେ ପଶି ପାରିବୁନି। ଆଗ କରୋନା ପରୀକ୍ଷା କରି ଆ‌ସେ। ତା’ପରେ ଘରକୁ ଯିବୁ।
ଛାଇ ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ ଦୂରରୁ ହେଲେ ବି ରୁମାଲ୍ ବନ୍ଧା ମୁହଁଗୁଡ଼ିକ ଭିତରୁ କାଳିଆ ଚିହ୍ନିପାରିଲା ତା’ର ପିଲାଦିନର ସାଙ୍ଗ ବଳିଆକୁ। ଗତବର୍ଷ ବଳିଆର ବରାଦ ଅନୁସାରେ ହାଇଦ୍ରାବାଦରୁ ସେ ନୂଆ ଟଚ୍‌ ସ୍କ୍ରିନ୍‌ବାଲା ମୋବାଇଲଟେ ଆଣି ଦେଇଥିଲା। ବଳିଆ ପଇସା ଯାଚିଥିଲେ ବି ସେ ପରେ ଦବୁ କହି ଏଡ଼ାଇ ଯାଇଥିଲା।
ସେଇ ମୋବାଇଲ ନମ୍ବରରେ ଫୋନ୍ ଲଗେଇଲା କାଳିଆ। ଫୋନ୍ ରିଙ୍ଗ୍ ହେଲା। ସେପଟରୁ ବଳିଆର ରୁକ୍ଷ ସ୍ବର ଶୁଭିଲା- କ’ଣ ହେଲା?
କାଳିଆ ବ୍ୟସ୍ତ ହେ‌ଇ କହିଲା- ସାଙ୍ଗ ତୁ ଏମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଅଛୁ ନା? ଦେଖ୍ ଏମାନେ କେମିତି ମୋତେ ଗାଁ ଭିତରକୁ ଛାଡ଼ୁ ନାହାନ୍ତି।
ବେଶ୍ କିଛି ସମୟର ନୀରବତା ପରେ ବଳିଆର ସ୍ପଷ୍ଟ ସ୍ବର ଶୁଭିଲା: ହ୍ୟ‌େଲା… ହ୍ୟା‌େଲା… ତୁ କ’ଣ କହୁଛୁ… କିଛି ଶୁଭୁନି। ବୋଧେ ନେଟ୍‌ୱର୍କ ପାଉନି। ହ୍ୟାଲୋ… ହ୍ୟାଲୋ…ଟୁଁ ଟୁଁ ଟୁଁ… ଫୋନ୍ କଟିଗଲା।

ମା’

ରାତିସାରା ଖୁଁ ଖୁଁ କାଶୁଥିଲା ବୁଢ଼ୀ। ଯେତେ କାଶିଲେ ବି ଗଳାରୁ କଫ ବାହାରୁ ନ ଥିଲା। ସତେ ଯେମିତି କଫସବୁ ସେଠି ସାପ ପରି କୁଣ୍ଡଳୀ ମାରି ବସି ଯାଇଛି। ବେଳେବେଳେ ଧଇଁ ଉଠୁଥିଲା, ଏମିତି ଲାଗୁଥିଲା ସତେ ଯେମିତି ଯେ କୌଣସି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ନିଶ୍ବାସ ବନ୍ଦ ହେଇଯିବ।
ତଥାପି ଘର ପଛପଟ ବାରଣ୍ଡାରେ ଦରଛିଣ୍ଡା ମଶାରି ଭିତରେ ସେମିତି ଶୋଇ ରହିଥିଲା ବୁଢ଼ୀ। ରାତିସାରା ଯେତେ କଷ୍ଟ ହେଲେ ବି କାହାକୁ ନିଦରୁ ଡାକି ଉଠେଇ ନ ଥିଲା କି ମୋତେ ଘର ଭିତରକୁ ନେଇଯାଅ ବୋଲି କାହାକୁ କହି ନ ଥିଲା। ଘର ଭିତରେ ଚାଲୁଥିବା ଫ୍ୟାନ୍‌ର ଘଡ଼ ଘଡ଼ ଶବ୍ଦରେ ବୋଧେ ବୁଢ଼ୀର କାଶ କାହାକୁ ଶୁଭୁ ନ ଥିଲା। ସମସ୍ତେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ନିଘୋଡ଼ ନିଦରେ ଶୋଇ ଯାଇଥିଲେ।
ଭୋର୍‌ ବେଳକୁ ପଡ଼ିଶା ଘରର ପୁତୁରାବୋହୂ ଫୁଲ ତୋଳିବାକୁ ଆସି ବୁଢ଼ୀକୁ ଏମିତି ଅବସ୍ଥାରେ ଦେଖି ପଚାରିଲା – ଖୁଡ଼ି… ତମେ ଏ ଥଣ୍ଡାରେ ଘର ଭିତରେ ନ ଶୋଇ ବାହାରେ ଶୋଇଛ ଯେ! କ’ଣ ହେଲା?
ସେମିତି କାଶୁ କାଶୁ ବୁଢ଼ୀ ଉତ୍ତର ଦେଲା- ୭ବର୍ଷ ହେଲା ସେମାନଙ୍କ ମୁହଁ ଦେଖି ନ ଥିଲି। ସେ କରୋନା ନା ଫରୋନା କ’ଣ ରୋଗ ବ୍ୟାପିଛି ବୋଲି ପୁଅ, ବୋହୂ ଓ ନାତିନାତୁଣୀଙ୍କୁ ନେଇ କାଲି ଦିଲ୍ଲୀରୁ ଆସିଛି। ପିଲାଏ କେତେଦିନ ପରେ ଟିକେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ଶୋଇଛନ୍ତି। ମୁଁ ଘର ଭିତରେ ଶୋଇ ଏମିତି କାଶିଲେ ସେମାନଙ୍କ ନିଦ ହୁଅନ୍ତା? ‌ସେ କରୋନାଟା ମତେ ଯମ ଦୁଆରକୁ ନେଇ ଯାଆନ୍ତାନି!
ଏତିକି କହି ବୁଢ଼ୀ ପୁଣି କାଶିଲା…. ଖୁଁ ଖୁଁ ଖୁଁ।

ପାଗଳ

ବାହାରେ ସିନା ଖାଁ ଖାଁ, କିନ୍ତୁ ଛଅ ଦିନ ହେଲା ପ୍ରଫେସର ମହାନ୍ତିଙ୍କ ଘରଟା ଉଠୁଛି ପଡ଼ୁଛି। ଆସିବ ଆସିବ କହି ୫ ବର୍ଷ ହେଲା ଘରକୁ ଆସି ପାରୁ ନ ଥିବା ବଡ଼ କମ୍ପାନିର ସିଇଓ ବଡ଼ପୁଅ ବାଙ୍ଗାଲୋରରୁ ସପରିବାର ଘରକୁ ଆସିଛି। ସାନପୁଅ ବି କରୋନା ବ୍ୟାପିବାର ଠିକ୍ ପୂର୍ବରୁ ଇଣ୍ଡିଆ ଆସିଥିଲା ଯେ ଆଉ ଜର୍ମାନୀ ଫେରି ପାରୁନି। ଏଇଠି ‌ଘରେ ରହି ଅଫିସ କାମ କରୁଛି।

ସାନପୁଅର ଦୁଇ ଛୋଟ ଛୋଟ ପୁଅ-ଝିଅ ସକାଳୁ ରାତି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଘର ଭିତରେ ସେମାନଙ୍କ ଉତ୍ପାତ ଜାରି ରଖିଛନ୍ତି। ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ତିନି ମହଲା ଛାତ ଉପରେ ବସି ଜହ୍ନ ଓ ତାରାମାନଙ୍କୁ ସତେ ‌େଯମିତି ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ଦେଖୁଛନ୍ତି। ଆଉ କ’ଣ ସବୁ ଜର୍ମାନ ଭାଷା କଥା ହେଉଛନ୍ତି। ବଡ଼ପୁଅର ଝିଅଟା ତ ‘ହ୍ୟାରି ପୋର୍ଟର’ ସିରିଜ୍ ଧରି ବସିଛି ଯେ ଖାଇବାକୁ ଡାକିଲେ ବି ଉଠୁନି। ଆଉ ସବୁଠୁ ସାନ ଗୁଲୁଗୁଲିଆ ଝିଅଟା ଜେଜେ-ଜେଜେମା ଉପରେ ଲଦି ହୋଇ କେତେବେଳେ ବିଚିତ୍ର ଖେଳ ସବୁ ଦେଖଉଛି ତ ପୁଣି କେତେବେଳେ ହସି ହସି ଗଡ଼ିଯାଉଛି।

ପ୍ରଫେସର ମହାନ୍ତି ଏ କଥା ବି ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲେଣି; ପୁଅ-ବୋହୂ-ନାତିନାତୁଣୀଙ୍କୁ ପାଇ ଅହଲ୍ୟାଙ୍କ କ୍ରୋନିକ୍ ଅଣ୍ଟାବ୍ୟଥା ବି କୁଆଡ଼େ ଉଭାନ ହୋଇଯାଇଛି।

ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ସହ ଛାତ ଉପରେ ବସି ମସଲା ମୁଢ଼ି ଖାଇଲା ବେଳେ ବଡ଼ପୁଅ କଥା ପକେଇଲା- ଯାହା କୁହ ବାପା। ଏତେଦିନ କ୍ବାରାଣ୍ଟିନ୍‌ର ରହିବା ଭାରି କଷ୍ଟ।

ସାନପୁଅ ପାଳି ଧରିଲା- ମୋର ତ ମୁଣ୍ଡ ଖରାପ ହୋଇଯିବ ଲାଗୁଛି। ଓଃ…ହରିବୁଲ୍।

ଦୁହିଁଙ୍କୁ ସମର୍ଥନ କରି ବୋହୂମାନେ ବି ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇଲେ।

ଏତିକିବେ‌େଳ ବଡ଼ ନାତୁଣୀ ପଚାରିଦେଲା- ଆଚ୍ଛା ଜେଜେ, ଏ କ୍ବାରାଣ୍ଟିନ୍ ତୁମକୁ କେମିତି ଲାଗୁଛି?

ମୃଦୁ ମୃଦୁ ହସିଲେ ପ୍ରଫେସର ମହାନ୍ତି। କିଛି କହିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ, କିନ୍ତୁ କହି ପାରିଲେନି। କହି ବା ଲାଭ କ’ଣ?
ଏମାନେ କେମିତି ବୁ‌ଝନ୍ତେ ଯେ ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି ନିଃସଙ୍ଗ ଜୀବନ ଜିଉଁଥିବା ତାଙ୍କ ପରି ବୁଢ଼ାବୁଢ଼ୀଙ୍କ ପାଇଁ ଏ ୨୧ ଦିନିଆ ‘ସଂଗରୋଧ’ର ଅନୁଭବ କେଡ଼େ ଚମତ୍କାର!!

ଯୋଦ୍ଧା

ଟିଭିରେ ତୁହାକୁ ତୁହା କରୋନା ନ୍ୟୁଜ୍ ଦଉଥିଲା।

ସ୍ପେନ୍‌ରେ ଗୋଟିଏ ଦିନରେ ୫୮୯ ମୃତ। ଇଟାଲିରେ ମୃତ୍ୟୁ ସଂଖ୍ୟା ୧୨ ହଜାର ଟପିଗଲା। ଆମେରିକାରେ ଲକ୍ଷେ ୮୮ ହଜାର ଆକ୍ରାନ୍ତ।

ଏବେ ତ ଟିଭି ଖୋଲିଲେ ହିଁ ଏମିତି ‌େଯତେ‌ସବୁ ଛାତି ଥରାଇଲା ଭଳି ଖବର। ଭୟରେ ମିସେସ୍ ତ୍ରିପାଠୀ ନ୍ୟୁଜ୍ ଚାନେଲ୍ ବଦଳାଇ ଅନ୍ୟ ଚାନେଲ୍ ଲଗାଇ ଦିଅନ୍ତି।

ଯେବେଠୁ ଡାକ୍ତର ତ୍ରିପାଠୀ ହସ୍ପିଟାଲରେ କରୋନା ଆକ୍ରାନ୍ତଙ୍କ ଚିକିତ୍ସାରେ ନିୟୋଜିତ ହୋଇଛନ୍ତି, ମିସେସ୍ ତ୍ରିପାଠୀଙ୍କ ନିଦ ହଜିଯାଇଛି। ଚାରି ଦିନ ହେଲା ସେ ଘରକୁ ଆସିନାହାନ୍ତି। ଖିଆପିଆ, ବିଶ୍ରାମ ସବୁକିଛି ସେହି ହସ୍ପିଟାଲରେ। ମଝିରେ ମଝିରେ ସେ କେବଳ ଘରକୁ ‌େଫାନ୍ କରୁଛନ୍ତି। ଆଉ କିଛି ଖବର ମିଳିବା ମୁସ୍କିଲ।

ଆଜି କିନ୍ତୁ ଚାନେଲ୍ ବଦଳାଇଲାବେଳେ ହଠାତ୍ ମିସେସ୍ ତ୍ରିପାଠୀଙ୍କ ହାତ ଅଟକି ଗଲା। ଗୋଟେ ନ୍ୟୁଜ୍ ଚାନେଲ୍‌ରେ ଆଙ୍କର୍ କହି ଚାଲିଥିଲା- ଇଟାଲିରେ କରୋନା ଚିକିତ୍ସା କରୁଥିବା ୬୦୦ରୁ ଅଧିକ ଡାକ୍ତର ଓ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ କର୍ମୀ ପ୍ରାଣ ହରାଇଲେଣି। ଚୀନ୍‌ରେ ୩୩୦୦ ଡାକ୍ତର ଓ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ କର୍ମୀ ସଂକ୍ରମିତ। ଜର୍ମାନିରେ ବି ଡାକ୍ତରମାନେ ବଳି ପଡ଼ୁଛନ୍ତି….।

ହେ…ଭଗବାନ। ଭାରତରେ ଏମିତି ହେଲେ କ’ଣ ଅବସ୍ଥା ହେବ? ଏଠି ତ ଡାକ୍ତରଙ୍କ ପାଇଁ ହସ୍ପିଟାଲରେ ସୁରକ୍ଷିତ କିଟ୍‌ ବି ଉପଲବ୍ଧ ନାହିଁ। ଜୀବନକୁ ବାଜି ଲଗେଇ ଡାକ୍ତରମାନେ କରୋନା ରୋଗୀଙ୍କ ଚିକିତ୍ସା କରୁଛନ୍ତି।

ଏଇ କଥା ଭାବୁ ଭାବୁ ମିସେସ୍ ତ୍ରିପାଠୀଙ୍କ ହୃତ୍‌ସ୍ପନ୍ଦନ ବଢ଼ିଗଲା ଅାଖିରୁ ଧାର ଧାର ଲୁହ ଗଡ଼ି ଆସିଲା।

ହଠାତ୍ ପଛରେ ୬ ବର୍ଷର ପୁଅ ପିଣ୍ଟୁକୁ ଦେଖି ତରବରରେ ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛି ପକେଇଲେ ମିସେସ୍ ତ୍ରିପାଠୀ। ଟିଭିର ଚାନେଲ୍ ବି ବଦଳାଇଦେଲେ।

ପିଣ୍ଟୁ ଆଖିରୁ କିନ୍ତୁ ମା’ ଆଖିର ଲୁହ ଲୁଚି ପାରିଲା ନାହିଁ।

ମା’ଙ୍କ ଆଖିରେ ଆଖି ରଖି ପିଣ୍ଟୁ କହିଲା- ତୁମେ କାହିଁକି ବ୍ୟସ୍ତ ହଉଛ ମମ୍ମି? ଡାଡି ପରା ଯୁଦ୍ଧକୁ ଯାଇଛନ୍ତି? ସେ ନିଶ୍ଚିୟ ଜିତିକି ଆସିବେ। ଆଉ ମୁଁ ବି ବଡ଼ ହେଲେ ଡାଡିଙ୍କ ଭଳି ଡାକ୍ତର ହେବି।
ଗଭୀର ଆବେଗରେ ପିଣ୍ଟୁକୁ କୋଳେଇ ନେଇ ଛାତିରେ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଲେ ମିସେସ୍ ତ୍ରିପାଠୀ।

ଈଶ୍ବର

କରୋନା ଯୋଗୁଁ ଗୋଟିଏ ଦିନରେ ତିନି ଜଣଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଗଲା। ଜଣେ ସ୍ବଘୋଷିତ ଧର୍ମଗୁରୁ, ଜଣେ ଡାକ୍ତର ଏବଂ ଗୋଟେ ବୁଲା କୁକୁର।

କହିବା ବାହୁଲ୍ୟ କୁକୁରଟି କରୋନା ବ୍ୟାପିବା ପରେ ଲକ୍‌ଡାଉନ୍ ଜନିତ ଅନାହାର ମୃତ୍ୟୁର ଶିକାର ହୋଇଥିଲା।

ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଯମପୁର ଅଭିମୁଖେ ଯାଉଥିଲେ। ବାଟରେ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ସହ ଭେଟ ହୋଇଗଲା। ଈଶ୍ବର ସେମାନଙ୍କୁ ଅଟକାଇ କହିଲେ, ମୁଁ ତୁମକୁ ପୁନର୍ଜୀବନ ‌େଦବାକୁ ଚାହେଁ। ତେବେ ଆଗେ କୁହ ଆଉ ଥରେ ବଞ୍ଚିବା ସୁଯୋଗ ପାଇଲେ ତୁମେ କ’ଣ କରିବ?

କେହି ‌କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ତରବର ହୋଇ ସ୍ବଘେ‌ାଷିତ ଧର୍ମଗୁରୁ କହିଲେ,

-ପ୍ରଭୁ, ମୁଁ ତୁମର କେତେ ଗୁଣଗାନ ନ କରିଛି? ଦେଶବିଦେଶ ବୁଲି ପ୍ରବଚନ ଦେଉଥିଲି। କିନ୍ତୁ ଦିଲ୍ଲୀର ଗୋଟେ ଧର୍ମସଭାରୁ ଯୋଗ ଦେଇ ଫେରିବା ପରେ ପରେ ମୋତେ କରୋନା ହେଲା। ଏମିତି କରି ଠିକ୍ କଲନି। ଅ‌ାଉ ଥରେ ସୁଯୋଗ ମିଳିଲେ ଆହୁରି ବଡ଼ ଧର୍ମସଭା କରିବି, ହଜାର ହଜାର ଲୋକଙ୍କୁ ଡାକି ପ୍ରବଚନ ଦେବି। କ’ଣ ଖୁସି ତ?

ସବୁ ଶୁଣି ଈଶ୍ବର ମୃଦୁ ମୃଦୁ ହସିଲେ। କିଛି କହିଲେ ନାହିଁ।

ଏଥର କୁକୁରର ପାଳି ପଡ଼ିଲା । ସେ ବଲବଲ ହୋଇ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ମୁହଁକୁ ଅନେଇଲା।

କିଛି ସମୟ ଭାବି କହିଲା- ପ୍ରଭୁ ଏ ବାବୁ ଯାହା କରନ୍ତି, ମୁଁ ବି ସେଇଆ କରେ। କିନ୍ତୁ ମୋ ନିଜ ଭାବରେ ଆଉ ଭାଷାରେ। ମଣିଷମାନେ ବୁଝି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ। ଆମକୁ ମାରି ଗୋଡ଼ାନ୍ତି। ମୋତେ ସୁଯୋଗ ମିଳିଲେ ମୁଁ ୟ‌ାଙ୍କଠୁ ବି ଆପଣଙ୍କ ମହିମା ଅଧିକ ବଖାଣିବି।

ଈଶ୍ବର ଏଥର ଡାକ୍ତରଙ୍କ ମୁହଁକୁ ଅନେଇଲେ। ଡାକ୍ତର ବେଶ୍ କିଛି ସମୟ ନିରବ ରହିଲା ପରେ ସାହସ ଜୁଟାଇ କହିଲେ- ଆପଣ ଯିଏ ବି ହୁଅନ୍ତୁ; ଆପଣ ପୁନର୍ଜୀବନ ଦେଇ ପାରିବେ କି ନାହିଁ ମୋର ସ‌ନ୍ଦେହ ଅଛି। ଯଦି ସତରେ ଆପଣ ଈଶ୍ବର ତାହେଲେ ଅଗଣିତ ନିରୀହ ଜୀବନ ଏମିତି କଲବଲ ହୋଇ ମରୁଥିବାବେଳେ ଆପଣ ନିଜର କେଉଁ ବଡ଼ପଣ ଦେଖାଉଛନ୍ତି?

ଈଶ୍ବର ପୁଣି ହସିଲେ। ସ୍ବଘୋଷିତ ଧର୍ମଗୁରୁ ଓ କୁକୁରଙ୍କୁ ଅନେଇ କହିଲେ- ତଥାସ୍ତୁ। ତୁମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ପୁନର୍ଜୀବନ ଅବଶ୍ୟ ମିଳିବ। ତେବେ ତୁମ ଦୁହିଁଙ୍କ ଶରୀର ଓଲଟପାଲଟ ହୋଇଯିବ। ଆଉ ଏ ‘ବିଦ୍ରୋହୀ ଆତ୍ମା’ ଡାକ୍ତରକୁ ତା’ ବିଦ୍ରୋହର ଫଳ ମିଳିବ। ସେ ପୁନର୍ଜୀବନ ପାଇ ପୁଣିଥରେ ତା’ କର୍ମସ୍ଥଳୀକୁ ଫେରିଯିବ ଏବଂ ଦିନରାତି କରୋନା ରୋଗୀଙ୍କ ସେବାରେ ନିୟୋଜିତ ହେବ।

ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଏଭଳି ଘୋଷଣା ଶୁଣିବା ପରେ

କୁକୁର ଉଲ୍ଲସିତ ହୋଇ ଦୁଇ ତିନି ଥର ଭୁକି ପକାଇଲା।

ଧର୍ମଗୁରୁ କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ଦେଖାଗଲେ।

ଡାକ୍ତର ନିର୍ବିକାର ରହିଲେ।
ଈଶ୍ବର ମୃଦୁ ମୃଦୁ ହସି ଉଭାନ ହୋଇଗଲେ।

ଛିଙ୍କ

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଚଟାଣରେ ଗୋଲ୍‌ କାଟି ଏକ ମିଟର ଦୂରତାରେ ଠିଆ କରାଯାଇଥିଲା। ଫାଟକରେ ପଶିବା ପୂର୍ବରୁ ସଭିଏଁ ଯେମିତି ହ୍ୟାଣ୍ଡ୍‌ୱାସ୍‌ରେ ଭଲଭାବେ ହାତ ଧୁଅନ୍ତି, ତାହା ନିଶ୍ଚିତ କରାଯାଇଥିଲା। ସମସ୍ତେ ମୁହଁରେ ରୁମାଲ ବା ମାସ୍କ ଲଗାଇଥିଲେ।

ପ୍ରାୟ ଘଣ୍ଟାଏ କାଳ ସାବଧାନ ମୁଦ୍ରାରେ ଏମିତି ଛିଡ଼ା ହେଇ ରହିଲା ପରେ ମାଲିକଙ୍କ ମର୍ସିଡିଜ୍ ଗେଟ୍‌ ପାଖରେ ଲାଗିଲା। ସିକ୍ୟୁରିଟି ଗାର୍ଡ଼ ଦ୍ବୟ ସଲାମ୍‌ ଠୁଙ୍କିଲେ। ଅଫିସର ବଡ଼ ବାବୁମାନେ ଗେଟ୍‌ ପାଖକୁ ଦୌଡ଼ିଗଲେ, ଆଉ ଉପଯୁକ୍ତ ସାମାଜିକ ଦୂରତ୍ବ ବଜାୟ ରଖି ମାଲିକଙ୍କୁ ହଲ୍ ଭିତରକୁ ପାଛୋଟି ଆଣିଲେ।

ମାଲିକ ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ ଆଖି ବୁଲାଇ ଆଣି ଦୁଇ ଥର ନିଶ ସାଉଁଳାଇଲେ। ଆଉ ବିନା ଭୂମିକାରେ ସରକାରଙ୍କ କରୋନା ଗାଇଡ୍‌ଲାଇନ୍ ବିଷୟରେ ସବୁ କର୍ମଚାରୀଙ୍କୁ ଉଦ୍‌ବୋଧନ ଦେବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲେ।

-ଦେଖ…ଏଣିକି ସବୁ କରୋନା ନିୟମ କଡ଼ାକଡ଼ି ଲାଗୁ ହେବ। ଯିଏ ଉଲ୍ଲଂଘନ କରିବ କଠୋର କାର୍ଯ୍ୟାନୁଷ୍ଠାନ ହେବ। ଅଫିସକୁ ସମସ୍ତେ ମାସ୍କ ପିନ୍ଧି ଆସିବ। ବାରମ୍ବାର ହାତ ଧୋଇବ। ପରସ୍ପରଠାରୁ ସାମାଜିକ ଦୂରତା ରକ୍ଷା କରିବ। ଥଣ୍ଡା ଲାଗିଲେ, ଜର କି କାଶ ହେଲେ ଜଣାଇବ। ମୁହଁରେ ରୁମାଲ୍ ଦେଇ କାଶିବ। କେହି ବି ବିନା କାରଣରେ ଛିଙ୍କିବ ନାହିଁ……।

ୟା…ଛୁଁ….

କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ଭିଡ଼ ଭିତରୁ କେହି ଜଣେ ‌ ‌େଜାର୍‌ରେ ଛିଙ୍କିଦେଲା।

ମାଲିକ ରାଗରେ ଲାଲ୍‌ ପଡ଼ିଗଲେ। ଏଡ଼େ ବହପ….ସେ ଛିଙ୍କିବାକୁ ମନା କରୁ କରୁ ଛିଙ୍କି ଦେଲା? କିଏ ଜାଣେ ସେ କରୋନାର ବାହକ ହୋଇ ନଥିବ ବୋଲି?

ମାଲିକଙ୍କ ରାଗ ଦେଖି ବଡ଼ ବାବୁମାନେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇପଡ଼ିଲେ।

କିଏ ସେ… କିଏ ସେ… ବୋଲି କହି ଅପରାଧୀକୁ ଧରିବା ଲାଗି ଝାମ୍ପି ପଡ଼ିଲେ। ହଲ୍‌ଟା ସାରା ଦରାଣ୍ଡି ଦେଇଗଲେ।

ମାଲିକ ଫଁ ଫଁ ହେଲେ….। ମିଳିଲା କି ସେ ପାଷାଣ୍ଡ?

ଖୋଜିବାରେ ବିଫଳ ବଡ଼ ବାବୁମାନେ କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ଦେଖାଗଲେ।

ଏତିକିବେଳେ ଆହୁରି ଜୋର୍‌ରେ ଶୁଭିଲା- ୟା…..ଛୁଁ…।

ସମସ୍ତେ ଚମକି ପଡ଼ିଲେ, ହଲ୍‌ କମ୍ପି ଉଠିଲା। ପୁଣି କିଏ ଛିଙ୍କିଲା?
ଶବ୍ଦକୁ ଅନୁସରଣ କରି ସମସ୍ତଙ୍କ ନଜର ଆସି କେନ୍ଦ୍ରୀଭୂତ ‌େହଲା ମାଲିକଙ୍କ ଉପରେ। ମାଲିକ ପକେଟ୍‌ରୁ ରୁମାଲ ବାହାର କରି ନାକ ପୋଛୁଥିଲେ।

ଜନ୍ନତ

ସଲିମ୍ ଯେଉଁଦିନ ରାଉରକେଲାରୁ ଦିଲ୍ଲୀ ଯିବାକୁ ଉତ୍କଳ ଏକ୍ସପ୍ରେସ୍‌ରେ ବସିଲା, ଅମ୍ମି ତା’କୁ ବାରମ୍ବାର କହିଥିଲା- ବେଟା ଅପ୍‌ନା ଖୟାଲ୍ ରଖିବୁ।

କା‌ରଣ ସତର ବର୍ଷର ସଲିମ୍ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ଦିଲ୍ଲୀ ଯା‌ଉଥିଲା। ନିଜାମୁଦ୍ଦିନ ମରକଜ୍‌ରେ ତବ୍‌ଲିଘ ଜମାତ୍ ପାଇଁ ବସ୍ତିର କେତେଜଣ ବାହାରିଥିଲେ। ତେଣୁ କୁତବମୀନାର, ଲାଲକିଲ୍ଲା ଓ ଇଣ୍ଡିଆ ଗେଟ୍‌ ଦେଖିବା ଲୋଭରେ ଦିଲ୍ଲୀ ଯିବାକୁ ସେ ବି ହଁ ମାରି ଦେଇଥିଲା। ସେମାନେ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଦେଇଥିଲେ ତିନି ଦିନର ଜମାତ୍‌ ପରେ ସବୁ ବୁଲି ଦେଖାଇବେ।

ସମ୍ମିଳନୀରେ ଦେଶ ବିଦେଶରୁ ଆସିଥିବା ମୌଲବୀମାନେ କ’ଣ ସବୁ କହୁଥିଲେ ତ‌ା’ର ବିନ୍ଦୁବିସର୍ଗ ବୁଝି ପାରି ନଥିଲା ସଲିମ୍।

ଖାଲି ଏତିକି ବୁଝିଥିଲା- ଜୀବନରେ ଭଲ କାମ କଲେ ଜନ୍ନତ ମିଳିବ। ଆଉ ଖରାପ କାମ କଲେ ଜହନ୍ନମ୍।

ଏ କଥା ତ ଅମ୍ମି କେତେଥର କଥା ଛଳରେ ତା’କୁ କହିଛି। ଫରକ୍ କେବଳ ଏତିକି, ସେ କେବେ ଅମ୍ମିର କଥାକୁ ଗୁରୁତ୍ବ ଦେଇନି।

ଆଜି କିନ୍ତୁ ଅମ୍ମିର ସବୁ କଥା ତା’ର ଭାରି ମନେ ପଡ଼ୁଛି। କାରଣ ପଜିଟିଭ୍ ଆସିବା ପରେ ଚଉଦ ଦିନ ହେଲା ଗୋଟେ ଅନ୍ଧାରିଆ ଘରେ ତା’ ଭଳି ୪୦/୫୦ଜଣଙ୍କୁ ଗାଈଗୋରୁ ଭଳି ବନ୍ଦୀ କରି ରଖାଯାଇଛି।

ଦେହରେ ଜର ଖଇ ଫୁଟୁଛି। ତଣ୍ଟିରେ କଣ୍ଟା ଭଳି କିଛି ଗୋଟେ ଯେମିତି ଅଟକି ଯାଇ ପ୍ରବଳ ଦରଜ ହେଉଛି। ଆଉ ଶୁଖିଲା କାଶରେ ‌ଗଳାର ଶିରା ପ୍ରସିରା ଛିଡ଼ି ହୋଇଗଲା ଭଳି ଲାଗୁଛି।

ଓଃ… ଜହନ୍ନମ୍ ଆଉ କ’ଣ କି?

ଶୋଇ ଶୋଇ ସଲିମ୍‌ ମନେ ପକାଇଲା, ତା’ର ଏଇ ସତର ବର୍ଷର ଜୀବନ ଭିତରେ ସେ ଏମିତି କିଛି ଖରାପ କାମ ତ କରିନି? ତା’ ଗଳିର ସବ୍‌ନମ୍‌କୁ ଲୁଚେଇ ଲୁଚେଇ କାଡବରି ଚକ୍‌ଲେଟ୍‌ ଦେବା କ’ଣ ଏତେ ଖରାପ କାମ?

ଆଉ ଆଗକୁ ଚିନ୍ତା କରି ପାରିଲାନି ସଲିମ୍। ତା’ ମୁଣ୍ଡ ଭିତରେ କିଏ ଯେମିତି କାନଫଟା ସାଉଣ୍ଡ‌ ଦେଇ ଡିଜେ ବଜଉଛି। ତା’ ଆଖି ଆଗରେ ଭାସି ଉଠିଲା ଅମ୍ମିର ନମାଜ ପଢ଼ିବା ବେଳର ସେ ସୌମ୍ୟ ଶାନ୍ତ ମୁହଁ, ଛଳଛଳ ଆଖି, ଦୁଇ ସମର୍ପିତ ହାତ, ଆଉ ସାରା ପୃଥିବୀକୁ ନାନାବାୟା ଗୀତ ଗାଇ ଶୁଆଇ ପକାଇଲା ଭଳି ଗୋଟେ ପଣତ ଘେରା ସୁରକ୍ଷିତ କୋଳ।

ଦୁଇ ହାତରେ ମୁଣ୍ଡଟାକୁ ଚାପି ଧରି ସଲିମ୍ ଚିତ୍କାର କଲା
– ଅମ୍ମି। ମୁଁ ତୋ ପାଖକୁ ଯିବି। ମୋର ଜନ୍ନତ ଦରକାର ନାହିଁ।

ପଜିଟିଭ୍‌

ଲକ୍‌ଡାଉନ୍‌ ୬/୭ଦିନ ହେଲା ଟିଭିରେ ସିନେମା ଦେଖି ଦେଖି ଆଉ ମୋବାଇଲ ଘାଣ୍ଟି ଘାଣ୍ଟି ବିରକ୍ତ ଲାଗିବାରୁ ଆୟୁଷ ଭାବିଲା ଆଜି କିଛି ନୂଆ କରିବ।

ତେଣୁ ସେ ବଡ଼ି ଭୋର୍‌ ନିଦରୁ ଉଠିପଡ଼ିଲା। ୟୁ-ଟ୍ୟୁବ୍ ଦେଖି ଟିକେ ‌ଯୋଗ, ପ୍ରାଣାୟାମ କଲା; ଯଦିଓ ପ୍ରାଣାୟାମରେ ନିଶ୍ବାସ କେଉଁ ନାକରେ ଛାଡ଼ି କେଉଁ ନାକରେ ନେବାକୁ ହେବ ତାହା ଠିକ୍ ଠିକ୍ ବୁଝି ନଥିଲା। ତା’ପରେ ତୁଳସୀପତ୍ର, ମହୁ, ଅଦାରସ ମିଶେଇ ଖାଇଲା। ଆଉ ଜଳଖିଆରେ ଗଜାମୁଗ, ବୁଟ, ପେସ୍ତା ସାଙ୍ଗକୁ ଅପଲ୍, ପିଜୁଳି, କଳା ଅଙ୍ଗୁର ଅାଦି ଖାଇ ଏକଦମ୍ ଫ୍ରେସ୍ ହୋଇଗଲା। ତା’ପରେ ସକାଳର ଏଇ ନିଆରା ଅନୁଭବକୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ସେଆର କରିବା ପାଇଁ ସେଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ‌ନେଇଥିବା ଏକ ସେଲ୍‌ଫିକୁ ପଦେ କମେଣ୍ଟ ଲେଖି ଫେସ୍‌ବୁକ୍‌ରେ ପୋଷ୍ଟ କରିଦେଲା।

ବଡ଼ି ‌େଭାରରୁ ଉଠି ପ୍ରଥମ ଥର ଲାଗି ଯୋଗ-ପ୍ରାଣାୟାମ ଆଦି କରିଥିବାରୁ ଆୟୁଷକୁ ନିଦ ଲାଗିଲା। ତେଣୁ ସେ ମୋବାଇଲ ସୁଇଚ୍‌ଅଫ୍ କରି ନିଘୋଡ଼ ନିଦରେ ଶୋଇପଡ଼ିଲା। ପ୍ରାୟ ଦୁଇ ଘଣ୍ଟା ପରେ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଲା ବେଳକୁ ଦିନ ୧୧ଟା ବାଜିଲାଣି।

ଓଃ …କି ଶାନ୍ତି। ସେ ଏତେ ସମୟ ଶୋଇପଡ଼ିଲା, ଅଥଚ ସମୟ ଜାଣି ପାରିଲାନି। ନିଦରୁ ଉଠି ମୋବାଇଲଟା ଖୋଲିଲା ବେଳକୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା ଆୟୁଷ। – ଏ କ’ଣ? ତା’ ପୋଷ୍ଟିଂରେ ଅଢ଼େଇ ଶ’ କମେଣ୍ଟ?

-ଗେଟ୍‌ ୱେଲ୍ ସୁନ୍….ୱିସିଂ ୟୁ ଏ ସ୍ପିଡି ରିକୋଭାରି….କିଛି ଚିନ୍ତା କରନି….ସବୁ ଠିକ୍ ହେଇଯିବ…..ଭଗବାନ ଅଛନ୍ତି…. ୧୦୪କୁ କଲ୍‌ କର…. ବ୍ରାଭୋ ବ୍ରଦର୍‌….

ଏମିତି ସବୁ କମେଣ୍ଟ ପଢ଼ି ନିର୍ବାକ୍ ହୋଇଗଲା ଆୟୁଷ।

ଏତିକିବେଳେ ଫୋନଟା ବାଜି ଉଠିଲା। ସେପଟରୁ ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ମମ୍ମି ଫୋନ୍ କରୁଥିଲେ- କ’ଣ ହୋଇଛି ତୋର? କୁଆଡ଼େ ବାହାରକୁ ଯାଇଥିଲୁ କି ୟା’ ଭିତରେ? ଟେଷ୍ଟ୍ କରିଥିଲୁ କି? ଆମକୁ କାହିଁକି କହି ନ ଥିଲୁ? ମୋବାଇଲ କାହିଁକି ସୁଇଚ୍‌ଅଫ୍‌ କରିଥିଲୁ?

ଏକା ନିଶ୍ବାସରେ ଏତେଗୁଡ଼ିଏ ପ୍ରଶ୍ନ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇ କାନ୍ଦି ପକାଇଲେ ମମ୍ମି।

ଆୟୁଷ କ’ଣ ଉତ୍ତର ଦେବ ବୁଝି ପାରୁ ନଥିଲା। ହଠାତ୍ ସମସ୍ତେ କାହିଁକି ତା’କୁ ଅସୁସ୍ଥ ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି ସେ ବୁଝି ପାରୁ ନଥିଲା। ତେଣୁ ସେ ‌‌ରାଗରେ ଚିଲେଇ କହିଲା

– ମମ୍ମି ମୋର କିଛି ହେଇନି। ତୁ ଏମିତି କାହିଁକି ପଚାରୁଛୁ?

ସେପଟରୁ ମମ୍ମି ବାଷ୍ପରୁଦ୍ଧ କଣ୍ଠରେ ପଚାରିଲେ- ତା’ହେଲେ ତୁ ଫେସ୍‌ବୁକ୍‌ରେ ସେଲ୍‌ଫି ପକେଇ ଏମିତ କାହିଁକି ଲେଖିଲୁ?
ଏତେବେଳକେ ବୁଝିଲା ଆୟୁଷ। ସେ ଫେସ୍‌ବୁକ୍‌ରେ ପୋଷ୍ଟିଂ କରିଥିବା ସେଲ୍‌ଫି ତଳେ ପଦଟିଏ ଲେଖିଥିଲା- ଫିଲିଂ ପଜିଟିଭ୍।

ଆଇସ୍‌କ୍ରିମ୍

ଚକଲେଟ୍‌ ଖାଇବାକୁ କୋଉ ଛୁଆକୁ ବା ଭଲ ନ ଲାଗେ? ସୋନୁ କିନ୍ତୁ ଚକଲେଟ୍‌ ନୁହେଁ, ଆଇସକ୍ରିମ୍ ପାଇଁ ପାଗଳ। ପ‌ାପାଙ୍କ ସହ ଯେବେ‌ ବି ସ୍କୁଟିରେ ବଜାର ବୁଲିଯାଏ ପାପା ତା’କୁ ତା’ ଫେଭରାଇଟ୍ ଆଇସକ୍ରିମ୍ କିଣିଦିଅନ୍ତି। ଆଉ ମମ୍ମି ତ ମାସିକିଆ ସଉଦା ଆଣିବାକୁ ମଲ୍‌କୁ ଗଲେ ତା’ ପାଇଁ କପ୍‌, କୋନ୍, ଡବା ଓ ପ୍ୟାକେଟ୍‌ବାଲା ବିଭିନ୍ନ ଫ୍ଲେଭରର ଆଇସ୍‌କ୍ରିମ୍ କିଣି ଫ୍ରିଜ୍‌ରେ ସାଇତି ରଖେ। ସୋନୁ ହୋମ୍‌ୱାର୍କ ନ କଲେ, ଖାଇବାରେ ଡେରି କଲେ, ଟିଭିରେ ବେଶି କାର୍ଟୁନ ଦେଖିଲେ ପାପା-ମମ୍ମି ଦୁହେଁ ତା’କୁ ଆଇସକ୍ରିମ୍‌ର ଲୋଭ ଦେଖାନ୍ତି, ଆଉ ସୋନୁ ମାନିଯା‌ଏ।

ହେଲେ ଏଇ କେତେଦିନ ହେଲା କରୋନା ପାଇଁ ସୋନୁର ଆଇସକ୍ରିମ୍ ଖ‌ାଇବା ଉପରେ ନିଷେଧାଜ୍ଞା ଲାଗିଚି। ଟିଭିରେ ବାରମ୍ବାର ଚେତାଇ ଦେଉଛି ଥଣ୍ଡା ଲଗାଅନି କି କିଛି ଥଣ୍ଡା ଜିନିଷ ଖାଅନି। ତେଣୁ ଫ୍ରିଜ୍‌ରେ ଭଳିକି ଭଳି ଆଇସକ୍ରିମ୍ ଥୁଆ ହେଇଥିଲେ ବି ‌ସୋନୁଠୁ ସେସବୁକୁ ଅପହଞ୍ଚ ଦୂରତାରେ ସବା ଉପର ଆଇସ୍‌ ଚେମ୍ବରରେ ମମ୍ମି ଲୁଚେଇ ରଖିଛି।

ସନ୍ଧ୍ୟାରେ କିନ୍ତୁ ଗୋଟେ ଅଦ୍ଭୁତ ଘଟଣା ଘଟିଲା। କରୋନା ଯୋଗୁଁ ୭/୮ଦିନ ହେଲା ଆସୁ ନ ଥିବା କାମବାଲି ଆଣ୍ଟି ସୋନୁ ବୟସର ତା’ ପୁଅକୁ ନେଇ ଗଲା ମାସର ବକେୟା ଦରମା ନେବାକୁ ଆସିଥିଲା। ମମ୍ମି କିନ୍ତୁ ତା’ଙ୍କୁ ଘରେ ପୂରେଇଲା ନାହିଁ। ସେମିତି ଦୁଆର ମୁହଁରେ ଛିଡ଼ା କରି ଗ୍ଲୋଭ୍‌ସ ପିନ୍ଧା ହାତରେ ଦରମା ଟଙ୍କା ତକ ତାଙ୍କ ହାତରେ ଧରାଇଦେଲା।

ତେବେ ସେ ମା’ପୁଅ ନିରବରେ ଦୁଆର ମୁହଁରୁ ଫେରି ଯାଉଥିବାବେଳେ ମମ୍ମି କହିଲା- ଟିକେ ରହିଯା…ରହିଯା।
ସୋନୁ ଦେଖିଲା ମମ୍ମି ତରତର ହୋଇ ଘର ଭିତରକୁ ଫେରିଆସିଲା। ଆଉ ଫ୍ରିଜ୍‌ରେ ରଖିଥିବା ଆଇସକ୍ରିମ୍‌ ତକ ଗୋଟେ ଜରିରେ ଗୁଡ଼େଇ କାମବାଲି ଆଣ୍ଟିକୁ ଧରେଇ ଦେଇ କହିଲା- ନେଇଯା…ତୋ ପୁଅ ଖାଇବ।

କଲ୍‌ଗାର୍ଲ

ସାତ ଦିନ ହେଇଗଲା ବେପାର ପୂରା ମାନ୍ଦା।

ଚାରିଆଡ଼େ ତ ଲକ୍‌ଠାଉନ୍। ବେପାର ନା ଛେନାଗୁଡ଼ ହବ। ଯେଉଁ ଲଜ୍‌ରେ ଗୋଟିଏ ରୁମ୍‌ ତା’ର ସବୁବେଳେ ରିଜର୍ଭ ଥାଏ, ସେ ‌ଲଜ୍ ମାଲିକ ‌ବି ଫୋନ୍ କରି ଜଣେଇ ଦେଇଥିଲା- ତୁମ ସାମାନ୍ ନେଇଯାଅ। ଲକ୍‌ଡାଉନ୍ ଖୋଲିବା ପରେ ପରିସ୍ଥିତି ଦେଖି ଯାହା କରିବା।

ସହରର ଗୋଟେ କୋଣରେ ଏଇ ଧତରା ୱାର୍କିଂ ଓମେନ୍ ହଷ୍ଟେଲରେ ଖାସ୍‌ ଏଇ କାମ ପାଇଁ ରହୁଥିବା ତା’ର ଅନ୍ୟ ବାନ୍ଧବୀମାନେ ଯିଏ ଯାହାର ଘରକୁ ପଳେଇଥିଲେ। ସମସ୍ତଙ୍କର ସେଇ ଗୋଟେ ଯୁକ୍ତି- ଏ ସମୟରେ କୁଆଡ଼େ ସହଜରେ ଯାଇ ହବନି, ପୁଣି ଲୋକେ ବି ଘରୁ ବାହାରିବେନି। ଆଉ ବେପାର ହବ କେମିତି?

କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଭଳି ଘରକୁ ନ ଯାଇ ଏକା ରହି ଯାଇଥିଲା ରେଶ୍‌ମା। କାରଣ‌ ସେ ଜାଣିଥିଲା ଲୋକେ ଘରକୁ ନ ବାହାରି ପାରିଲେ ହିଁ କଲ୍ ବେଶି ଆସିବ। ଆଉ ସେ ସୁଯୋଗର ଭରପୂର ଫାଇଦା ଉଠେଇବ। ତେବେ ସେ ଯାହା ଭାବିଥିଲା…ସେମିତି ‌ହଉ ନ ଥିଲା।

ଏତିକିବେଳେ ରେଶ୍‌ମାର ମୋବାଇଲକୁ ଗୋଟେ ପୁରୁଣା ଗରାଖର ଫୋନ୍ ଆସିଲା।

-ହ୍ୟାଲୋ…..ଏକା ଏକା ବୋର୍ ହେଉଛି। ଆଜି ହବ?

-କ’ଣ ହୋଲ୍ ନାଇଟ୍‌?

– ହଁ… ନହେଲେ ମଜା ଆସିବନି।

-ପୂରା ତିନି ହଜାର ଲାଗିବ।

– କାହିଁକି …ଏଇ ସେଦିନ ତ ୨ରେ ରାଜି ହେଇଥିଲୁ।

– ଏବେ ପରା କରୋନା ଟାଇମ୍‌। ଜାଣିନ କି ଏବେ ଖୋଜିଲେ ବି କାହାକୁ ପାଇବନି।

ହୋ ହୋ ହୋଇ ହସିଲା ଗରାଖ। ସେପଟରୁ ଛିଗୁଲେଇ କହିଲା- ତୋର ପୁଣି କରୋନା ଟାଇମ୍‌ରେ ଦର ବଢ଼ିଗଲା? ତୁ କ’ଣ ଆଳୁ-ପିଆଜ ନା ଡାଲି-ଚାଉଳ?

ଏ ପ୍ରଶ୍ନର କିଛି ଉତ୍ତର ଦେଲାନି ରେଶମା।

ଉତ୍ସାହିତ ହୋଇ ଗରାଖ ଜଣକ ଏଥର ଆହୁରି ଜୋର୍‌ରେ ହସିଲା।

– ଆରେ ଘୁଙ୍ଗି ହୋଇଗଲୁନା କ’ଣ? କିଛି କହୁନୁ ଯେ?

ଏଥର ରେଶ୍‌ମା ବଡ଼ ପାଟିରେ ଚିଲେଇ କହିଲା

– ହଁ ଠିକ୍‌ କହିଛୁ। ମୁଁ ବି ଡାଲି-ଚାଉଳ ଭଳି ଅତ୍ୟାବଶ୍ୟକ। କିନ୍ତୁ ସାମଗ୍ରୀ ନୁହେଁ… ମଣିଷ।

ଏତକ କହି ଫୋନ୍‌ କାଟିଦେଲା ରେଶ୍‌ମା।